4. Konspiracja (prawie) idealna.

Green Day - Basket Case.

Gdy Grzesiek Łomacz idzie w twoim kierunku krokiem prawie-dostawnym, rozgląda się spłoszony po otoczeniu i przez długą chwilę milczy – wiedz, że coś się dzieje.

- Psst.

Zatrzymałam rękę w połowie zdania i spojrzałam na niego podejrzliwie. Coś zbroił. Znowu.

- Widziałaś Kurka?

- Na całe szczęście nie.

Odetchnął głęboko, rozluźnił się i zaczął wyglądać względnie normalnie. On na pewno coś komuś zrobił i stawiam ostatnią paczkę kwaśnych Śmiejżelek, że jest to Kurek.

- Jak zdrowie mojej kochanej psiapsióły? – I poczochrał mi włosy.

- W osmarkanym stanie. No weź nie ruszaj. - Dostał po łapach, gdy próbował naprawić to, co zepsuł mi na głowie i spojrzał na mnie z urażoną miną. – Czemu szukasz Kurka?

- Nie mogę ci powiedzieć. – Pokręcił głową z wysoko uniesioną brodą. – Należysz do sztabu, a ja jestem w drużynie. Jesteśmy w dwóch różnych obozach i to zabrania mi powiedzenia tobie czegokolwiek. To by było wbrew wszelkim zasadom ustanowionym w kadrze, złamanie naszych męskich umów i zerwanie zaufania. Wybacz, Polu. Kocham cię jak siostrę, a nawet bardziej, ale niestety, mam swoje tajemnice.

Uczcijmy przemowę Grześka sekundą ciszy.

- To czemu go szukasz?

- Otworzyli w Spale nowy night-club i planujemy zwiać na kilka godzin z chłopakami!

Z podekscytowania przebierał nogami w miejscu, jakby mu się siku chciało. Mogłam się domyślić, że ta informacja w końcu do nich dotrze. Najwyraźniej Sławek przemycił do Ośrodka kilka ulotek, które praktycznie fruwały po wiosce i… To ja już wiem, co czytał Kubiak!

- I co, chcecie go ze sobą zabrać?

- Kurka? Broń cię Panie Boże, no właśnie nie! Wiesz co było rok temu, gdy wybraliśmy się do Tomaszowa na striptiz, a Kurek pojechał z nami?

A jego mina mówiła: nie chcesz wiedzieć.

- Powiem tyle: nigdy więcej.

- Czy on ma jakieś problemy emocjonalne?

- Ta, prędzej seksualne.

Pozostawiłam bez komentarza.

- To jak zamierzacie wymknąć się z hotelu niezauważeni przez Andreę? – Spytałam z ciekawości, by zagryźć czymś niesmak po ostatniej wypowiedzi Grześka.

- O nie, moja słodka, na pewno ci nie powiem!

A widząc mój wzrok, wyciągnął do góry palec wskazujący i zakręcił głową kółko z pedalskim „No waaay!”.

- Cóż… Byłaby szkoda, gdyby Andrea dowiedział się, że wychodzicie do klubu nocnego bez jego zgody… Ale okej, skoro nie chcesz, by ktoś w sztabie chronił wasze tyłki, to co ja biedna mogę zrobić. Och, cóż za przypadek, że muszę znaleźć Anastasiego i przekazać mu notkę od Olka!

Grzesiek zmrużył oczy i zacisnął mocno usta, burcząc przez zęby „dobra”.

- Z pokojów zaczynamy wychodzić o wpół do jedenastej i schodzimy wyjściem awaryjnym. Za piętnaście spotykamy się pod wielką sosną, za stadionem tartanowym, hasło to: Kurek nie ma jaj. Potem idziemy pod bramę wjazdową. Ugadaliśmy się z dozorcą, że nam ją otworzy. W razie „alarmu AA” mówimy, że Zator jest lunatykiem i go szukamy. Proste.

- Sam to wymyśliłeś?

- Czysty geniusz, mała.

* * *

- Mówiłem ci z dziesięć razy, żebyś zatwierdziła transport do Warszawy na piętnastego, nie szesnastego.

- Wyraźnie mam tutaj napisane, że na szesnastego, spójrz.

- To jest piątka!

- To już jest twój problem, że nie potrafisz wyraźniej pisać.

Andrzej cały poczerwieniał, co w połączeniu z czerwoną koszulką sprawiało, że wyglądał jak wielki pomidor z siwymi włosami. Wyrwał z mojej ręki kartkę, na której zostawił kilka odręcznie spisanych notatek i przebiegł po niej wzrokiem, po czym zgniótł i cisnął w podłogę.

- Ty nic nie umiesz zrobić dobrze! – krzyknął i zacisnął ręce. – Nic!

- O przepraszam, skoro tak twierdzisz, to co ja tutaj robię? Po co sprowadziłeś mnie do Spały? Jeszcze kilka tygodni temu potrzebowałeś mojej pomocy, a teraz wszystko robię źle.

To nie jest nic godnego moich nerwów. Spokojnie oparłam się o fotel i bawiąc się telefonem, obserwowałam jak wuj krąży po swoim pokoju. Przerabialiśmy to już wiele razy, jeden w tę czy w tamtą, bez różnicy.

- Pola, masz natychmiast to przełożyć!

- Czemu nie zrobisz tego sam, skoro ja nie potrafię sobie z niczym poradzić?

- Bo na tym polega twoja praca. Wykonujesz polecenia; jak robisz coś źle, to za to odpowiadasz i potem robisz tak, żeby było dobrze. Proste i logiczne chyba, nie?

- A ty się do tego stosujesz?

Spojrzał na mnie, oddychając ciężko. Zacisnął zęby i pięści, po czym przeniósł wzrok na sufit i przymknął lekko oczy. Próbował się uspokoić.

- Może gdybyś nie rzuciła tego kilka lat temu, to nie bylibyśmy w takiej sytuacji, w jakiej jesteśmy – powiedział w miarę spokojnie.

- Błagam cię, nie rozśmieszaj mnie – prychnęłam. – Przestań zachowywać się tak, jakby to była moja wina. Kiedy do ciebie w końcu dotrze, że nie miałam na nic wpływu i musiałam przestać grać? Kiedy?!

- To nie była sytuacja bez wyjścia!

- Owszem, była! Pogódź się w końcu z tym, że twoja siostrzenica nigdy nie zostanie wielką gwiazdą siatkówki, na którą ją wychowywałeś i daj mi żyć!

Poderwałam się z miejsca i ruszyłam do drzwi.

- Pola! Ja z tobą jeszcze nie skończyłem!

- Ale ja tak. Mam dwadzieścia cztery lata. Pora, byś zauważył, że trochę dorosłam, wujku.

Mówiąc do niego tak, jak nie mówiłam do niego już od kilku lat zostawiłam go w jego własnym wstydzie i trzasnęłam drzwiami. I tylko mi brakowało, żebym na korytarzu trafiła na skonsternowanego Kurka.

- Posłuchałeś sobie? Świetnie – warknęłam na niego, próbując otworzyć drzwi od swojego pokoju.

Dopiero, gdy nie potrafiłam trafić drżącymi rękoma do zamka, poczułam, jaka jestem wściekła. Myślałam, że uodporniłam się na tego typu kłótnie z Andrzejem, ale najwidoczniej on wciąż wiedział, z której strony zaatakować, by zszargać mi nerwy. W końcu zamek uległ, a ja weszłam do pokoju i po ciemku chwyciłam walizkę spod ściany.

- Może… Może to nie moja sprawa, ale… - Usłyszałam za plecami i ujrzałam w drzwiach Bartosza, który zapalił światło.

- Tak, to nie jest twoja sprawa. Wyjdź.

- Nie wiedziałem, że Andrzej to twój wujek.

- Nie ma się czym chwalić.

- Ej, wyjeżdżasz?

- Co? Nie! Szukam tego!

Mina Bartosza, gdy uniosłam do góry rękę z paczką papierosów, przypominała coś pomiędzy „Serio? Poważnie?” a „Boże, z kim ja żyję?”. Wzruszyłam tylko ramionami i sięgnęłam po bluzę. A on wciąż stał w portalu z założonymi rękoma i obrzucał mój pokój ciekawskim spojrzeniem. Czy on nie ma lepszych rzeczy do roboty niż zaśmiewanie się z moich suszących się na kaloryferze skarpetek w pandy?

- Już, wycieczka krajoznawcza zakończona, out Kurek – oznajmiłam i wycofałam go ze swoich metrów kwadratowych, po czym wyszłam za nim i zamknęłam drzwi.

- Weź tak nie mów, wystarczy, że często słyszę to na boisku.

Prawie papieros wypadł mi z ust, bo się zaśmiałam. Może trochę nerwowo, ale i tak.

- Idziesz na zewnątrz?

- Ta, nie chcę kopcić Kubie na balkonie.

Machnęłam głową na drzwi obok i spojrzałam na zegarek: 22:32. Szybko podniosłam głowę, bo gdzieś za nami zazgrzytał zamek i w końcu korytarza ujrzałam głowę Bartmana. Czemu mnie to nie zdziwiło, że jeśli w grę wchodzą półnagie kobiety tańczące na rurze, to Zbyszek jest pierwszy? Ale hej! Bartka nie powinno tu o tej porze być! Nim Kurek zdążył odwrócić głowę w tamtą stronę, szarpnęłam go za ramiona i obróciłam do siebie. Zrobił przy tym taką minę, jakbym była co najmniej Jabbą.

- Hej! Chodź ze mną! Pogadamy! Nie mieliśmy okazji by się bliżej poznać! Chodź! Chodź! Chodź! – Prawie skakałam, trzymając go za rękawy bluzy. W tym samym czasie za jego plecami zdążyli przesmyknąć się Możdżon i Igła, a za zakrętem na końcu korytarza dojrzałam zgarbionego Fabiana.

- No choooodź… - Już zaczęłam go ciągnąć za rękę w stronę wind, ale on stał jak kołek w jednym miejscu i patrzył na mnie jak na wariatkę. A potem wyciągnął swoje długie ramię i plasnął mi nim w czoło, jakby chciał sprawdzić mi temperaturę.

- Gorączki to ty nie masz.

- Czuję się świetnie, no rusz się, no!

- Przestańcie drzeć mordę! – Nagle tuż obok nas zmaterializował się Kuba. Widząc mnie i Kurka spojrzał na nas podejrzliwie. – Co wy tu robicie?

- Szukamy Zatora? – spytałam bardziej siebie, niż jego. Kuba skrzywił się tak, jakby usłyszał największą bzdurę świata i trzasnął nam drzwiami przed nosem. Całkiem gładko poszło.

I już myślałam, że sytuacja jest opanowana, gdy na drugim końcu korytarza pojawił się Anastasi, a to już mnie nie bawiło wcale. Andrea dostrzegł  nas i przydreptał w swoim szlafroczku z napisem „MASTER” na plecach. Mruknęliśmy ciche „Buonasera”, gdy przez chwilę spoglądał kolejno na mnie, na Bartka i na moją rękę, która trzymała go za dresowe spodnie w okolicy jego lewego uda.

- Coś się dzieje?

I pomyśleć, że to wszystko tylko po to, by reprezentanci kraju poszli sobie do burdelu.

- Zator chory. Znaczy, lunatyk. Właśnie! Zatorski lunatykuje. Karol powiedział, że zniknął i my go z Bartkiem… Szukamy.

- Że co? – Powiedzieli obaj, patrząc na mnie z niezrozumieniem, a Bartek dodatkowo pisnął, bo uszczypnęłam go w to jego udo.

- Prawda, prawda!

- Oh, Mio Dio… Znowu to samo!

I tak jak Kuba, z hukiem zamknął za sobą drzwi.

Zdecydowanie potrzebowałam tej fajki, niż kiedykolwiek wcześniej. Puściłam spodnie Bartosza i ruszyłam w stronę wind, ale ten w ostatniej chwili złapał mnie za kaptur bluzy i siłą rzeczy prawie się wywaliłam.

- Idą do tego night-clubu, co nie?

- Kto? Do night-clubu? Tu są sami poważni ludzie!

- Nie kłamcz.

- Nie kłamczę!

- Kłamczysz, bo ci głos skrzeczy.

Popatrzyłam na niego z urazą pięcioletniej dziewczynki. Widząc jego pełen stanowczości i rozbawienia wzrok przewróciłam oczami i ryknęłam z niezadowolenia, ale machnęłam ręką, by poszedł za mną.

- Gregor mnie zabije.

Pamiętając dokładnie wskazówki, którymi podzielił się ze mną Grzesiek udałam się w miejsce, w którym mieli zebrać się chłopcy. Już z daleka było widać zarysy ich postaci pod wielką sosną, a było ich ośmiu i szeptali na tyle głośno, by było ich słychać z odległości pięćdziesięciu metrów. W myślach modliłam się, by okazali mi litość.

- Hasło! – Usłyszałam głos Grześka, gdy zbliżyliśmy się do nich.

- Kurek nie ma jaj – szepnęłam i spojrzałam na Bartka. Widząc jego minę, tylko wzruszyłam ramionami.

- Pola, idziesz z nami? – Rozpoznałam Kosoka.

- Właściwie to…

- Kurek?! – wrzasnął Winiarski. Czy on nie ma żony?

Wszyscy zaczęli coś jęczeć pod nosem, że cały misterny plan w pizdu, i że wiedzieli, że tak będzie.

- Pola, dlaczego musiałaś być babą i go tu sprowadzić! – Grześ się załamał.

- To było nieplanowane, okej? On sam mi się nawinął, w dodatku musiałam wcisnąć kit Kubie i Andrei, więc… Więc daj mi spokój, ja chcę spać – burknęłam nieprzyjaźnie i zaczęłam dmuchać nos.

- Ale z was wszystkich kutasy – dodał Kurek z teatralnym obrzydzeniem i z urazą skrzyżował ręce na piersi. – Nawet ty, Piter, przeciwko mnie!

A Piter mu na to całkowicie spokojny:

- Ja wciąż cię kocham.

- To co robimy? – zapytał Zagumny, a wszyscy spojrzeliśmy w jego stronę w osłupieniu. – Co?

- Guma, kiedy ty tu przyszedłeś? – Winiarski podrapał się po głowie i dotknął go czubkiem palca jakby chciał sprawdzić, czy jest żywy.

- Albo raczej, kiedy ty do Spały przyjechałeś? – wtrącił Zbyszek.

Guma do nich, by spierdalali, więc się poobrażali.

- Ja chcę iść do tego klubu, nooo! – Kurek tupnął nogą i zaczął trząść ręką Nowakowskiego, która uspokajająco gładziła jego ramię.

- Aha, jasne. Ja nie będę cię znowu na plecach tachał do pokoju. – Głos zabrał Marcin, który jako jedyny był tą sytuacją rozbawiony. Gregor to chyba już korę sosny obgryzał z nerwów. Przynajmniej sobie szkliwo wyrobi.

- To nie ty go rozbierałeś – wtrącił cicho Cichy.

- To nie wam wsadził palec do ucha – chrząknął pod drzewem Igła i zgodnie ustaliliśmy, że wygrał.

- To niech go ktoś pilnuje i już – wtrąciłam, wygrzebując z kieszeni bluzy paczkę papierosów i wyciągnęłam z niej wiśniowego slima, bo tamtego pierwszego zgubiłam gdzieś po drodze. Wetknęłam go sobie między wargi i spojrzałam na chłopaków, którzy dziwnie zamilkli. – No co? Wy się nigdy nie denerwowaliście?

- Pola…

I tak oto właśnie wylądowałam z dziesiątką facetów w klubie ze striptizem, jako osobista niańka Bartosza Kurka.

_____________________

Na osłodę, bo nie jedziemy do Florencji.

PS. Bierzcie to z przymrużeniem oka. Polski Cyrk jest pisany dla jaj. Wszystkie doskonale wiemy, że Winiar nie poszedłby do night-clubu (a na pewno nie z własnej woli, o). 

Do następnego, nie wiem kiedy.

E.